Ogólny zarys twórczości

Régamey z wykształcenia był pianistą, ale zajmował się również kompozycją. Tworzył głównie pieśni z akompaniamentem fortepianu oraz miniatury instrumentalne. Jego utwory są nieznane i rozproszone w bibliotekach ukraińskich, głównie kijowskich, ale i w polskich; na Ukrainie nierzadko znajdujemy je w częściach zbiorów niesklasyfikowanych i nieskatalogowanych. Około roku 1913 Régamey stał się wziętym kompozytorem i jego utwory zaczęło publikować oficjalne wydawnictwo dworu carskiego G. I. Indrziszek, Kiew-Baku, mające swoje przedstawicielstwa w wielu dużych miastach Rosji - od Moskwy i Sankt Petersburga po Woroneż i Rostow nad Donem. Jak dotąd jedynie spisy tytułów na okładkach tych wydawnictw są podstawą ustaleń dotyczących liczby kompozycji Régameya. W spisach zdecydowanie dominowały pieśni, romanse wokalne, liryka wokalna, która powszechnie uprawiana była w salonach mieszczańskich. W tych minikatalogach spełniających rolę zapowiedzi wydawniczych wymienionych jest kilkanaście pieśni do słów znanych poetów rosyjskich, jak A. Apuchtin, E. Andrusow, S. Nadson, zebranych w opusy nr 4, 8, 9 i 12. Wśród nich szczególnie wyróżnić trzeba jedną, w rodzaju wirtuozowskiej ballady o kolorycie hiszpańskim, do poezji Aleksandra Puszkina, którą znany baryton Kazimierz Czekotowski wykonywał we własnym przekładzie na język polski (pt. Jam, tu Inesilla) 18. Ponadto przetrwały jeszcze dwie miniatury fortepianowe: Improvisation op. 10 i Chanson triste op. 11 (z sześciu nieznanych nam utworów tego opusu) oraz wdzięczna suita walców salonowych pt. Un coin paisible (Tichyj ugołok), którą w pięknej szacie graficznej wydało drugie wydawnictwo, jeszcze bardziej popularne, publikujące utwory Régameya Édition Leon Idzikowski, Warszawa-Kijew. Szczególny urok melodyczny ma ostatni znany utwór Régameya Berceuse op. 6 nr 1 na skrzypce i fortepian. Niestety dotąd udało się odnaleźć tylko część twórczości Régameya ojca, jednakże znane nam utwory świadczą o użytkowym charakterze miniatur fortepianowych i pieśni komponowanych dla wykonawców i odbiorców muzyki salonowej jakże powszechnie wykonywanej w domach w okresie przed rewolucją. Jak wiemy, przez całe życie Régamey pracował jako pedagog. Obok lekcji gry na fortepianie, wchodząc głębiej w proces dydaktyczny, Régamey rozpoczął opracowywanie literatury pedagogicznej dla pianistów oraz jej wydawanie. Odnotowanych jest aż 12 zeszytów; są to zbiory etiud zatytułowane Sobraniye progressivno-raspredelennykh etyudov. Sostawlenoje pod redakciej K. Regame, opublikowane bez daty przez wydawnictwo G. I. Indzhishka w Kijowie. Figurują tam etiudy m.in. takich kompozytorów, jak: Berens, Bertini, Burgmüller, Czerny, Heller, Hummel i in. Najbardziej interesują nas etiudy, które sam Régamey komponował i włączał do tych wydań. Przykładowo w zeszycie II znajdują się trzy, w zeszycie V- pięć, a w zeszycie VII — jedna. Ukazują one nie tylko problem techniczny i fakturę właściwą ćwiczeniom pianistycznym, ale nie pozbawione są sensu muzycznego.

Jerzy Stankiewicz Zapomniana postać Konstantego Kazimierza Regameya i jego nowo odnaleziony Koncert fortepianowy fis-moll op.21 w: 100 lat Muzykologii Polskiej.